Лёнька. Няхай псуе, а лясьнік пабачыць ды зьдзярэ шапку.
Ціхаход. Вось успомніў ты пра шапку. Скажы, Крутагор, падабаецца табе твая шапка?
Крутагор. Вядома, што падабаецца, бо яна лепшая, як у вас.
Ціхаход. А ты ведаеш, адкуль яна ўзялася?
Крутагор. Бацька купіў, адкуль-жа.
Ціхаход. Дзе ён яе купіў?
Крутагор. У краме, дзе-ж.
Ціхаход. А ў краму яна адкуль трапіла?
Крутагор. А мне якое да гэтага дзела?
Ціхаход. Вось гэта і дрэнна. Твая шапка, браце, не сама вырасла.
Крутагор. А ты вельмі ведаеш, адкуль узялася мая шапка.
Ціхаход. Я ведаю.
Крутагор. Ну, адкуль-жа?
Ціхаход. Перш, чым трапіць на тваю галаву, яна расла сабе прывольна недзе ў полі. Тады яшчэ яна ня была шапкаю, а расла, як бавоўнік. Гэты бавоўнік сабралі, нагрузілі на поезд і адвезьлі на фабрыку. Там яна доўга хадзіла з цэху ў цэх, пакуль, нарэшце, з яе выткалі прыгожую тканіну. А ўжо з тае тканіны кравецкая фабрыка нарабіла многа, многа шапак і разаслала іх па коопэратывах. У адзін з іх зайшоў твой бацька ды купіў гэтую шапку. (У гэты час Васіль,
