Крутагор. Ой, многа разоў ты мяне паваліў
Ціхаход. Колькі разоў дужаліся толькі і паваліў.
Крутагор. А я цябе ні разу не паваліў, — ну, скажы?
Ціхаход. Ну, мо‘ разоў два ўдалося.
Крутагор. А вось бачыш!
Ціхаход. Я-ж ня слонь, які вось, скажам, такое дрэўца на вяршкоў чатыры таўшчыні свабодна можа вырваць. А то можа здарыцца, што і ня вырве.
Крутагор. Што? Слонь ня вырве такога дрэўца? Ды яго ўсякі чалавек можа вырваць.
Ціхаход. Голымі рукамі?
Крутагор. А што-ж?
Ціхаход. Эх, таварыш Крутагор, памыляешся ты. Чалавек голымі рукамі ніколі гэтага не асіліць. Звычайны чалавек, праўду кажучы, зможа вырваць сякое-такое дрэўца, але толькі тады, калі, па-першае, гэта будзе ня дуб, а, па-другое, калі ўтаўшчкі гэтае дрэва будзе ня больш вяршка, і, па-трэцяе, калі корань будзе ісьці ня ўглыб зямлі, а больш зьверху.
Крутагор. От сказаў! Так яго і ўсякі дурань зможа выцягнуць, і ніхто гэтаму ня зьдзівіцца. Не заўсёды людзі былі такія кволыя, як цяпер. Калі даўней дзікі чалавек бадзяўся па лесе, дык не разьбіраў, ці дуб, ці ня дуб; ён вырываў усё, абы толькі абара-
