ЗЬЯВА II
Маці (уваходзіць з кухні). Што вы нарабілі тут, гэта-ж падумаць, столькі пылу, ды яшчэ паварочаеце мне што.
Ягорка. Ня бойцеся, цётачка, мы нічога не паварочаем, мы асьцярожненька, далікатна.
Маці. Да-лі-катна… многа ў цябе далікацтва, вось пад носам паглядзі. (Ягорка, шмаргануўшы, выцірае пальцам нос, усе сьмяюцца). Упыну на вас няма. Ішлі-б дзе ў большую хату або на двор.
Міколка. Калі-ж на дварэ макравата, цётачка.
Маці. Макравата, а тут што за гульня ў гэткай цеснаце, а яшчэ калі прыдзе бацька, то ён тут ня будзе з вамі цацкацца.
Юзік. О, дзядзьку мы ведаем, трэба тады скарэй выносіцца. Ня злуйцеся, цётачка, на нас, мы тут лягеры ўспомнілі, — ну, і пачалі куляцца. Хацелася-б яшчэ засьпяваць „вераб‘я“.
Маці. Якога гэта вераб‘я?
Юзік. А вось такога. Давайце, хлопцы. (Усе скоранька становяцца ў кола і пяюць, адначасна перастаўляючы ногі адну наперад, другую назад).
|
Чы-чы, чы-чы, верабей, |
