Маці. Ну, вось чуеш?
Анжэліна. Добра, я ня буду хацець гэтае лялькі, я ня буду думаць пра яе.
Маці. Вось цяцер ты разумна кажаш.
Анжэліна. Буду разумнаю і нічога ня буду хацець.
Маці (пацалавала Анжэліну). Лягу-ж і я. Добрае ночы, Анжэлінка. (Пайшла).
Анжэліна. Дзедка, а колькі такая лялька можа каштаваць?
Дзед. Каторая лялька?
Анжэліна. Ды тая-ж, з блакітнымі вачыма.
Дзед. Вялікая лялька даражэй за маленькую. Я думаю, што такая лялька каштуе вельмі, вельмі дорага.
Анжэліна. Я мусіць, ніколі ня куплю яе.
Дзед. Хе-хе! Адкуль-жа ты возьмеш грошы?
Анжэліна. А ці не магла-б я як-небудзь зарабіць?
Дзед. Ну, як?
Анжэліна. Мне здаецца, што я магла-б.
Дзед. Ня ведаю.
Анжэліна. Кожны вечар, калі вы ўсе паляжаце спаць, я магла-б шыць, і калі-б мама аддавала мне ўсе гэтыя грошы, дык я за іх і купіла-б ляльку.
Дзед. А калі-ж бы ты спала? Дзяучаткам-жа трэба спаць.
Анжэліна. Не, дзедка, я не хачу спаць. Я хачу ляльку.
