І раптам яна пасмялела. Нейкая новая думка, відаць, нарадзілася ў яе. Яна, здаецца, падумала, што гэты салдат свой чалавек, што ён зусім гэта не ў водпуск ідзе. „Мусіць, нешта тут іншае. Можа проста ўцякае дадому з войска“.
— Дык вы сядайце, — сказала яна. — Дадому ніколі не позна. Заедзеце. Можа-б вы з‘елі чаго? Вы Толіка нашага ведаеце?
— Ведаю. Я з Анатолем Скуратовічам быў калісьці ў адной часці. Як палякі занялі былі гэтую мясцовасць, мы адступалі і праходзілі тут непадалёк. Я мясцовасць пазнаў. То ён тады і знік. Хто быў у нашай часці адгэтуль зблізку родам, то адразу і падумалі, што Скуратовіч астаўся тут, дадому пайшоў.
— Што вы гэта кажаце! Яго як змабілізавалі былі тады, як яшчэ палякі сюды не прыходзілі, дык ад таго мы яго і не бачылі, Можа дзе галаву склаў!
— Наша часць была тады тылавая. Начавалі мы разам у адной хаце. А раніцай прачнуліся — аж яго ўжо няма.
— Не ведаю… Не ведаю… Божа мой, божа!
Рысы твара яе ахаладзелі, губы сцяліся.
— Мне трэба ехаць.
— Няма ніводнага каня дома.
— А што будзе, калі я найду?
— Шукайце. Я адна дома.
— А дзе-ж гаспадар?
— Я-ж вам казала, што ў абоз пагналі.
Нейкая новая думка мусіць зноў апанавала жанчынай: яна збянтэжана заварушылася, паглядзела ў акно, вярнулася да дзвярэй, сказала чырвонаармейцу:
— Я і сама не ведаю, дзе вам тую фурманку ўзяць. Хіба можа я так дзе-небудзь выстараюся.
