лёўкі. Што ён ад мяне, ад людзей, ад следства, ад улады хавае? Чаму ён такі? Ці ён напалохан чым-небудзь і шукае для сябе толькі аднаго ратунку?“
Яна была так аглушана, што сама з сабой гаварыла. Такі кірунак думак паказваў на яе здатнасць думаць і разбірацца ў справах.
Яна сядзела так доўга. У цмяным святле ліхтара постаць яе была вялікая, важная. Рыжаватыя валасы густа звісалі над скронямі, твар, ледзь крануты рэшткамі не сышоўшага яшчэ з лета загару, быў у гэтыя моманты як акамянелы. Яна чула, як ён устаў, як грукаў ботамі, як грукаў нечым драўляным — шукаў мусіць грошай. Нарэшце ён увайшоў у хату і нічога не сказаў. Моўчкі перапароў шуфляду ў стале, перамацаў кішэні ў вопратках.
— Грошы згубіў! — сказала яна з пагардлівым здзекам.
Ён маўкліва паглядзеў на яе.
— У мяне твае грошы. На. Дзе ты іх узяў?
— Зарабіў.
— Каля трупа?
— Знайшоў на дарозе.
— Гэта пра іх казаў, што каб нікому ні слова?
— Пра іх.
— А колькі больш знайшоў.
— Больш не.
— Брэшаш!
„Яна ведае, падглядзела. Ці на маны гаворыць, ловіць мяне? Мая ўласная жонка ловіць мяне?“
— Сціхні! Дай есці, мне трэба за работу брацца!
— Прызнайся мне ва ўсім.
— Ты лазіш уночы па маіх кішэнях? Шукаеш у мяне пад галавою? Я напрацуюся за дзень і сплю,
