„Яна гаворыць праўду, шчыра“ — думаў ён.
Яны маўчалі хвілін пяць. Назарэўскі курыў, папрасіў вады.
— Дзе ваша сястра цяпер, Ірына?
— Вы яе ведаеце?
Яна пачала расказваць пра колішні разбураны вакзал у гарадку, перадала сцэну з Ірынкай і старым чалавекам з мехам, які бачыў у Ірынчыных пакутах хітрасць. Назарэўскі сказаў:
— Ірына скончыла інстытут. Паехала гэтым летам у госці да Несцяровіча, начальніка пабудовы электрастанцыі на балоце каля Двух-Хат (яна ў яго жыла некалі, малая) і цяпер там асталася працаваць: на пабудове шмат людзей з сем‘ямі і дзяцьмі, папрыязджалі здалёк, прышлося там адмысловую школу адчыніць і дзіцячы сад. Гэтым яна і загадвае. Несцяровіч клапаціўся, каб яна там асталася… Я на вас спадзяюся, я вас ведаю з даўных часоў, вы паможаце нам у следстве.
Яна думала: „І пра Ірынку ён са мной шчыра гаварыў, і пра мяне, і пра першае спатканне на Скуратовічавым полі, а тут, у гэтай справе, ён угаварвае мяне, усялякія намёкі робіць, не дагаварвае да канца, маўчыць — не верыць мне? І гэта той адзіны чалавек, якому я хацела-б без канца гаварыць пра ўсе свае цяжкія хвіліны“.
Назарэўскі гладзіў па галаве Славу.
— Як ты завешся, малая?
— Слава.
— Ты думала на мяне, што гэта вайна?
— Бо вайна страшная.
— А ты вайну бачыла?
— Тата казаў.
— А я хіба страшны?
Слава схавала твар, адвярнуўшыся к маці. Назарэўскі яшчэ пагладзіў Славу па галаве. У на-
