падумаць, чаму гэта так раптам адпала ахвота пасля таго, як упаў кравец?
Несцяровіч нарэшце згадзіўся. На Наўмыснікава месца на завод стаў другі чалавек. Наўмыснік пайшоў у муляры. Ён паднімаўся кожны дзень на ўзровень сцяны і кожны раз перад тым, як стаць мураваць, мацаваў нагой дошку пад нагамі: ці моцна, значыцца, трымаецца. „Тут-жа так, абы як зробяць, а тады — бач, якое няшчасце нядаўна з людзьмі адбылося“. Спрабаваў ён нагой дошку так, каб усе гэта заўважылі. Ён быў смел: кравец у гарадской больніцы, а Тварыцкая за кілометраў дзесяць, дзе далей ідзе асушальная магістраль і пачынаюцца тарфяныя распрацоўкі. Так Наўмыснік чакаў „свайго тэрміну“. Дні яму цягнуліся вельмі павольна. Лета здавалася доўгім. Ён прагнуў, каб хутчэй восень. Тады ён думаў зусім расквітацца з усімі гэтымі справамі і зноў стаць тым, кім быў змалку. Што гэта так будзе, ён быў упэўнен. Ён усё зрабіў добра. А лёс яго вырашаць у добры бок іншыя людзі. Уласна кажучы, яго місія цяпер была закончана. Цяпер можна і памураваць, каб не кідалася нікому ў вочы, што ён лазіў на рыштаванне перад няшчасцем з краўцом. „Усё-ж такі варта было-б мець даведку. А раптам пачнуць заўважаць, разведаюць, трэба будзе пайсці адгэтуль, можа куды далёка знікнуць. Праўда, у „тыя дні“ трэба будзе на малы час зноў сюды з‘явіцца, спаткацца, убачыцца, дагаварыцца, перадаць сябе на волю тых людзей“. Аднак-жа лепш за ўсё ён дапускаў думку, што не прыдзецца знікаць адгэтуль. Яму так удавалася! Ён быў распешчаны ўдачамі! Вечарамі ён часам заходзіў да Несцяровіча і ўсё намякаў на даведку: „Увосень я выеду“. „Тады і даведка будзе“. Падоўгу ў Несцяровіча Наўмыснік ніколі не сядзеў. Таму нічога дзіўнага
