закончан. Адгэтуль відаць той рог сцяны, на якім мураваў ён. Цяпер толькі некалькі чалавек было на версе сцен. „Дах майструюцца рабіць?“ Работы найбольш ішлі на зямлі. У шарэнгу сталі горны і кавадлы. Сыпаліся іскры з-пад кавальскіх малатоў, вішчэла пад пілой жалеза. Направа стаялі гатовыя тры карпусы кватэрных дамоў. Неабтынкаваная цэгла адлівала пад сонцам густой чырванатой. Тхнула смалістым водырам, ішлі дымы, і трапяталіся агні. Людзі мяшалі кіпучы асфальт. Наскора зробленыя з дошчак, цягліся адна за адною сталярні. Падышоўшы бліжэй, кравец пачуў скогат гэбляў.
— Ого-го, наш муляр прышоў, — закрычала разам з сотню голасоў.
— Ну, як здароўе?
— Скора на работу станеш?
— Што-ж ты пехатой? Садзіся, адпачывай, а, братка ты мой!
К яму падбягалі людзі, наскора віталіся і адбягалі да работы. Ён стаяў збянтэжаны і не ведаў, што гаварыць. Седзячы, ён скурыў папяросу і пайшоў далей шукаць Несцяровіча. Несцяровіча ён не знайшоў, утаміўся і пайшоў на сваю кватэру, няўпэўнены, што ў ёй ніхто не жыве. „Ці рэчы хаця цэлыя?“ Так думаў ён, узыходзячы на панадворак. „Так і ёсць, акно адчынена“. Ён уляцеў у хату, зняважаны тым, што парушана яго права“. Тым часам дзверы былі замкнёны. Ён увайшоў у суседскі пакой. Там было двое дзяцей. „Ага, Тварыцкая ўсё яшчэ на торфе“. Хлопчык дастаў з шуфляды ключ і працягнуў яму.
— Дзядзя, гэта вы кравец з больніцы?
— Я. Нашто табе?
— Маёй маме сёння на будаўніцтве сказалі, што вы сёння прыедзеце. За гэта ёй на будаў-
