роў. Пасля яшчэ чалавек шэсць. Ішоў і Несцяроровіч. „Куды гэта яны“? — думаў кравец.
— Здароў! — закрычалі ўсе гуртам.
„Пакуль не мінулі мае хаты — можа ім падзякаваць за іх клопат пра мяне?“
А яны якраз завярнулі к яму на ганак. Тут ён заўважыў, што кожны з іх штосьці трымае пад пахаю. Несцяровіч таксама. Усе ўвайшлі ў пакой.
— От ты і дома, — сказаў Несцяровіч. — Здароў, суседзе.
— А мы да цябе, — сказаў адзін з муляроў. — Ну, кладзіце, хлопцы.
Усе паклалі на стол свае скруткі. Там было — мяса, хлеб, яблыкі, булкі.
— Адным словам, мы разам у цябе павячэраем і ўручым табе тое, што ты, лежачы ў больніцы, не мог сам атрымаць. На, бяры сваю ўдарніцкую грамату.
Кравец стаяў і маўчаў. Грамату ён узяў у рукі, пільна агледзеў яе, паклаў на акно. Ён быў збянтэжаны і расчулены.
— То сядайце, браткі. От я зараз буду гатоў.
— А што ты рабіць збіраешся?
— Хоць боты абую, а то я на ногі ўступкі ўссунуў.
— Будзь так, як табе лепш, не на вяселле збіраешся. Свае людзі.
Кравец усё-ж такі абуў боты і сеў за стол. Яго там ужо чакалі. Выпілі па чарцы гарэлкі, налілі ў шлянкі піва.
— Шкада, што я не ведаў, — хоць пабрыўся-б, — вінавата гаварыў кравец. — Гэта ўсё неахайнасць чалавечая.
— Ну, бачыў, колькі мы ўжо тут без цябе зрабілі?
— Бачыў, як ішоў.
