Краўцова душа напоўнілася шчырасцю да ўсіх гэтых людзей. Ён акідаў вачыма кожнага, пасля выбраў Несцяровіча і, гледзячы яму ў вочы, пачаў гаварыць:
— Што я такое рабіў на свеце, што вы так да мяне… Я поўвека свайго прахадзіў па свеце, шыючы кажухі. Там было так — што зарабіў, тое і сцерабіў. Толькі, ад таго і асталося, што ўспомніць, ні сабе, ні людзям. А тут — хіба я тут што такое зрабіў? Ну, я мураваў, цэглы клаў. Там у мяне поўвека прайшло, а тут усяго некалькі месяцаў.
Несцяровіч яго перабіў:
— Ты хочаш сказаць — за што мы цябе так шануем?
— Можа-такі і гэта я хачу сказаць.
— Цябе тут шануем таксама, як і ўсіх гэтых людзей, што тут цяпер з табой сядзяць, за адно. Ты кажаш, што ты мураваў? Мільён людзей, скажам, працуе. Адзін муруе, другі цэглу робіць, трэці дрэва чэша, чацверты зямлю арэ. Кожны робіць сваё, а разам — гэта адна справа. А ведаеш, якая гэта ў нас справа? Ад гэтага будзе людзям лёгка жыць, і ніхто не будзе з чалавека здзеквацца.
— Божа мой, я сам па сабе ведаю. Колькі я на сваім вяку меў над сабою гаспадароў, а сам чалавекам ніколі не быў.
Пасля пайшлі, толькі астаўся адзін Несцяровіч.
— Слухай, — сказаў ён, — як гэта ты быў зваліўся?
— Як-жа зваліўся! Дошка пайшла ўніз, як-жа я мог адзержацца:
— А як магла дошка пайсці ўніз, калі яна ляжала на папярочцы?
— Казалі, што папярочка адным канцом пайшла ўніз. Казалі, мне самому было ўжо не да таго, каб глядзець.
