— Папярочка была прыбіта, яна павінна была трымацца моцна.
— Аднак-жа не трымалася.
— Калі пачалі глядзець, то ўбачылі, што нехта выцягнуў цвік, толькі ржавая дзірка ад цвіка асталася. Можа хто на цябе злосць меў якую і знарок табе падстроіў?
— А за што на мяне хто будзе злосць мець? Мне здаецца, я нікому ніколі ніякай крыўды не зрабіў?
— То можа ты каму перашкаджаеш у чым-небудзь?
— Здаецца, не. Не на чыёй дарозе я не стаю.
— Аднак-жа калісьці Наўмыснік тваю хату разбурыў. Чаму гэта ён?
— Можа так гэта, як-небудзь выпадкова сышлося. Я гэтага Наўмысніка не ведаю, а ён мяне. Што яму мая хата? Я то, прызнацца сказаць табе, спачатку на яго за гэта злосць меў, вялікую нават. А пасля — што той ламачыны шкадаваць! Сядзеў-бы ў той трухліне і дагэтуль, а цяпер, сам ведаеш, як мае быць кватэру маю.
— А ты Наўмысніка бачыў калі?
— Не, ніколі не бачыў.
— Кажуць, што ён перад тым, як ты ўпаў, некалькі разоў на рыштаванні лазіў.
— Не ведаю, не бачыў.
— А ён якраз лазіў тады, калі цябе там не было.
— Глядзі ты, якраз бо прыбіраў часіну.
— От бачыш. А пасля ён мураваў той самы вугал, на якім заўсёды быў ты.
Кравец пачаў смяяцца.
— То хіба можна такую думку мець? Стане ён мяне скідаць, каб самому на маё месца стаць. Ай, ай! Нашто яму такая справа, калі тут усякае, якое хочаш, работы заўсёды і ўсюды.
