— Цэлы дзень. Пасля сходзім да Ірыны. Чаму ты ў яе сёння не начавала?
Слава ўставілася ў твар маці поўнымі смеху вачыма.
— А от мы якраз сёння да Ірыны не пойдзем.
— Чаму не пойдзем да Ірыны?
— Ніколі не ўгадаеш… А таму не пойдзем (гаварыла з паузамі пасля кожнага слова, гледзячы, якое ўражанне гэта зробіць на маці), што сама Ірына скора прыдзе сюды і нам будзе расказваць новую казку. Кожны раз яна расказвае новую казку. А цяпер я табе, мама, нешта пакажу. Ты ціха ідзі за мной. Ціха, ціха. О, так. А цяпер стой і нічога не гавары, каб не напалохаць.
— Каго? — шапнула Зося.
— Ты бачыш, пад тым унь ядлоўцам папараць, а навокал мятліца. То туды не можна падыходзіць.
— Чаму?
— Бо там птушаняты. Іх не можна палохаць. А цяпер ідзі сюды і можаш гаварыць. Ого, ужо так многа!
— Чаго?
— Бачыш, учора тут выткнуліся два грыбы, я гэтае месца нагледзела, каб сёння прысці. Аж бачыш — гэтыя два грыбы ўжо якія вялікія, а каля іх колькі малых за ноч вышла з зямлі. Гэта нібыта іх дзеці. Гэтыя грыбы воўчыя, іх есці не можна, я ведаю. Яны шкодныя. А паглядзець на іх — то яны прыгожыя. А ведаеш, мама? Мне чакаць асталося не многа, пакуль ісці ў школу. А там у школе загадчыца Ірына… Глядзі, глядзі, на тваёй назе рыжы муравей!..
Слава не можа ўстаяць на адным месцы ні моманту. Яна кружылася, бегала, паказвала маці на мох і верас, старалася разгледзець на дрэве птушку і аўтарытэтна называла яе. Яна тлумачыла
