зусім, так ёй было цяжка ў гэты момант. Камісар пакінуў на яе глядзець і загадаў:
— Будзем капаць.
Адкінулі салому і пачалі капаць. Скуратовіч аж енчыў:
— Няма, няма, нідзе няма!
Зямля была цвёрдая. „Гэтак цяжка людзям, а бескарысная работа!“ Яе пачала мучыць злосць на Скуратовічаву сям‘ю: „Гады, жыву ў іх, як у пекле“.
— Няма тут, — закрычала яна.
„Мусіць тут, калі яна так крычыць, падумаў камісар. — Будзем капаць да канца“. Ён паспрабаваў яшчэ звярнуцца да яе сумлення.
— А ты маўчы, не гавары, памагай свайму гаспадару, — здзекваўся ён з яе. — Ён табе аддзякуе.
— Я-ж вам кажу, што не тут! — аж кінулася да яго Зося.
— А дзе-ж?
— Пад вазоўняй. Я пакажу!
„А што, калі ён з мяне пасмяяўся“, — з смуткам падумала яна пра пастушка. Людзі спынілі работу. Яна глядзела з гумна і нічога не заўважала — ні дрэў, ні неба. Скуратовіч вышаў з гумна і рушыў дадому.
— Пачакай, гаспадар, — крычаў камісар.
— Яна пакажа, — нават не азірнуўшыся, буркнуў Скуратовіч.
Яго растаптаныя боты падміналі пад сябе садавую траву. „Праўду сказаў“ — радасна падумала яна пра пастушка.
Праз поўгадзіны адбылася такая гаворка паміж ёй і камісарам:
— Цяпер мне тут нельга аставацца.
— Якраз не. Калі толькі хто з вас паздзеква-
