а то пайду і ўсё выкажу. („Зараз жа прыедуць арыштоўваць яго“ — думаў ён.)
Скуратовіч раптам пакінуў граць ролю ласкавага спачувальніка Міхалкавым інтарэсам. Ён хапіў Міхалку за плячо так, што той прысеў і выгнуўся на адзін бок.
— А ты яшчэ не выказаў? Гавары праўду, а то зараз падніму, ды так лясну аб гэтую дарогу, што не ўстанеш.
Міхалка ўтрупянеў. Ён адразу ўбачыў сваю памылку: не трэба было так гаварыць з Скуратовічам, можа нават зусім не варта было ўжо і варочацца на хутар, але ён хацеў яшчэ хоць апошні раз узяць чаго-небудзь ад Скуратовіча.
— Я нікому не казаў, — закрычаў Міхалка і ад болю ў плячы скрывіўся:
— Ты! Не крычы гэтак!
Скуратовіч так і павёў Міхалку дадому, не выпускаючы з рук пляча.
— А што ты можаш выказаць, што ты ведаеш такое?
— Я нічога нікому не гаварыў і не скажу.
— Брэшаш, шчанюк! Прызнавайся!
— Я то нікому не скажу, але чуў, што людзі думаюць пра вас, што вы самі спалілі гумно, каб не было падазронасці, што Толік са сваімі хаўруснікамі робіць пажары і забівае людзей.
— Хочуць мяне з‘есці, нявіннага чалавека. А ты сам верыш гэтым выдумкам?
— Я толькі ведаю, што вы ў Сцепуржынскага збожжа схавалі і што Толік не ў войску, а ў лесе.
Скуратовіч зняў руку з Міхалкавага пляча і ўжо далей яны ішлі моўчкі. Так увайшлі яны ў клець. Скуратовіч адчыніў кубел:
— Бяры сала, от гэты кавалак.
