Сустракаюцца сынтаксычныя паралелізмы, якія зьвязваюць два паўрадкі:
|
Запомнены праз неба, нязнаны праз людзей. |
Часамі такі паралелізм атрымлівае контрасны характар:
|
Злотам багатыя, сэрцам зьнішчэлыя. |
Як вядома, прыём паралелізму часта сустракаецца ў песеннай лірыцы наогул і зьяўляецца ўлюбёным прыёмам народнае поэзіі. Тыпова-народны прыём вобразных паралелізмаў у адмоўнай форме, праведзеных праз увесь твор, мы маем у вершы "Хаўтуры", напр.:
|
Не на магілкі людзі кахану нясьлі, |
Такім-жа відам паралелізму заканчваецца „Песьня“:
|
Ой, з-за хмарак ясна слонца |
Апрача разгледжаных стылістычных прыёмаў паўтарэньня, вялікае значэньне мае паўтарэньне як чыста-фонетычны прыём.
Важным відам гукавага паўтарэньня зьяўляецца рыфма. Сіла А. Гаруна не ў самых рыфмах, а ў іх разьмяшчэньні. Поэта не здавальняецца рыфмай у канцы радку. Мы назіраем у яго выключнае багацьце ўнутраной рыфмоўкі. Вельмі часта сустракаюцца ў яго рыфмы перад цэзурай, якія падкрэсьліваюць дзяленьне вершу на два паўвершы. Большай часткай, у гэтым выпадку рыфмай зьвязаны абедзьве паловы таго-ж самага вершу. Так мы сустракаем у А. Гаруна ў двух вершах радкі з двух анапэстаў, пры чым абодва анапэсты рыфмуюцца. Прывядзём толькі першыя строфы гэтых двух вершаў, у якіх тыя-ж самыя зьвязаныя рыфмай анапэсты гучаць аднак-жа зусім іначай,-больш шпарка ў першым і больш павольна ў другім.
У вершы „Вясельле“:
|
Гей, гуляй, ня думай, |
У вершы „Ноч“:
|
У гэту ноч мне ня ў моч — |
Такую самую ўнутраную рыфму ў няцотных радкох строфы мы знаходзім і ў іншых вершах, напр.:
|
Чаму з маленства, з ураджэнства, |
Унутраную рыфмоўку знаходзім таксама ў першай і трэцяй строфе „Літаньня Адзіноце“.
