|
Насьпелы колас гнецца к долу, |
Адмячаецца пабагачэньне тэм.
Поэта пачынаюць цягнуць да сябе і працоўныя напевы; але яшчэ цягне праца зямляробская, на ніве, на лузе, на прасторы, пад сонцам. Праца, якую ён бачыў у горадзе, на заводзе, якая глушыла яго сваім жалезным цяжкім шумам і сьвістам, якая душыла смуродам ды чадам, — гэта праца пакуль ня можа выціснуць з яго леры адпаведных напеваў.
У гучным стуку малатоў, у бразгу жалеза А. Гурло яшчэ ўсё бачыць дысгармонію, нявыразны гул стыхіі індустрыяльнага чудзішча. Але ўжо не баіцца яго, а прыглядаецца, прычуваецца, каб хутка прыняцца за апяваньне…
Праўда, для А. Гурлы ўсё яшчэ праца на полі хоць i цяжкая ды потная, затое прыхарошаная зеленьню, сонцам ды кветкамі, праца з з посьвістам касы, з матляньнем сярпоў, з песьнямі жніўнымі, — гэта праца, знаёмая песьняру, пралазіць у яго душу і трумціць струнамі леры.
|
Блішчаць на сонцы стальлю косы, |
У палявой працы поэта бачыць урачыстасьць творчае сілы, уздым энэргіі, панаваньне здаровага
