Праўда, ужо ў самым пабудаваньні гэтага сказу, у яго вымове, чуецца інакшы настрой, меншая ўверанасьць, ніж то было відаць у „Крык вуліцы“ ці ў „Сьценах“. А яшчэ далей, калі Аркадзь Моркаўка пачынае суглядаць „загон сусьветнае глушы“, ён сунімаецца куды больш і куды з большым разьлічэньнем правярае сваю працу.
„Працуй, пакуль ня змораны“, — гэта само ўжо азначае, што зморанасьць можа быць, што яна не зваёвана дарэшты, так, каб пясьняр мог аб ёй і ня думаць. Зморанасьць мяжуе з тымі „ўзгорачкамі“ —
|
Дзе, шукаючы згасшыя зорачкі, |
„Хмарка“ і „сьлёзка“ — то вынікі суму, пакуль яшчэ лёгкага, нязгушчанага, паколькі маладое сэрца поэты можа праз іх бачыць і сьвятло і радасьць.
Але часта „хмаркі“ абяртаюцца ў хмары, сьлёзка — у сьлёзы. Хацелася б думаць, што ў даным выпадку пойдзе іначай, наадварот: бач, „хмаркі“ разьвее сьвятло, а „ сьлёзку“ асушыць радасьць. Хацелася-б думаць не apriori, а ў нейкай частцы, выходзячы, defacto з тых выбліскаў, з якімі Аркадзь Моркаўка сам праганяе трапунковыя, налётныя плямкі мінорнасьці. Ён сьведчыць, што яго сэрца —
