ШКОДНАЕ Ў БЕЛАРУСКАЙ ЛІТАРАТУРЫ
(Што было і чаго не павінна быць)
Пасьля пяцігадовага зацішша (1916—1920 г.г.) у беларускай літаратуры наступіла прыметнае ажыўленьне. К гэтаму часу сталі выяўляцца новыя пісьменьнікі, пачалі зычэць новыя мотывы ў іх творчасьці. З цэлага згустку дадатных зьявішч выгадна выдзеліўся выступ на літаратурную арэну М. Чарота. Яго бадзёры настрой, яго рэволюцыйныя пачуцьці, апраўленыя ў прыгожую форму, сьведчылі аб новым, буйным і сьветлым у беларускай літаратуры. За ім ішлі А. Дудар, А. Александровіч і М. Зарэцкі. Выразна падбіралася маладое ядро пісьменьнікаў, на творчасьць каторых меў уплыў Кастрычнік на Беларусі. „Завіруха“ М. Чарота дыхнула жывою сьвежасьцю і прарэзала беларускі літаратурны небасхіл яскраваю маланкаю.
|
Няхай гудзе віхор, няхай зьмятае |
