Гэта старонка не была вычытаная
Кроў пачулі, быццам зьверы!
І давай усім кагалам
Пляжыць так, што цераз дзьверы
Грукацела аж за галам!
А канец — усім вядомы:
Пётру зьбілі ўпрост да сьмерці…
Папытаемся адно мы:
Ці вы людзі? Ці вы чэрці?
Няужо-ж малых сіротаў
Вам ні кропелькі ня шкода?
Ой, ты п‘яная дурота!
Ой, ты воўчая парода!
Дзеткі бедныя галосяць…
Бацьку тузаюць рукою…
На забойц пагібель просяць,
Бо хоць ў яму галавою!
Хто для іх узарае поле?
Дзірваном заляжа глеба…
Ой, сірочая ты доля,
Бяз вугла, цяпла і хлеба!
Як пішу — душа палае…
Ці-ж ты, вёсачка-нябога,
Больш вясёласьці ня знаеш,
Як калом адзін другога?
Цяжка, сорамна бясконца…
Немы жаль сьціскае грудзі…
Ой, калі-ж узыдзе сонца!
Ой вы, людзі! Людзі! Людзі!
|}
