Гэта старонка не была вычытаная
Ў гэты час — галодны зраньня —
Нечы конік, як на грэх,
Вудзіў сена шляхтунова
І зубамі выцяг мех.
„Гляньце, хлопцы! Ці ня хабар
Хутаранец прывалок?“
Разьвязалі: бачаць праўда.
„Пачкай-жа, галубок!
Дай сюды, Гаўрыла, падлу,
Што ляжыць пад плотам вунь!
І, бараніну дастаўшы,
Ў торбу шляхціцаву усунь“.
Як сказалі, так зрабілі,
І мяшок ізноў наніз…
Вышла проста, як па масьле:
Ў сене — торба, ў торбе — ліс.
Цераз хвілі дзьве урэшце
Аб‘явіў аб‘езчык-дук:
„Я сягоньня, хоць зарэжце,
Не пайду мазоліць рук,
Адкляймую заўтра зраня,
А цяпер — аглоблі ў зад!
Пачасаліся сяляне
І паехалі да хат.
Толькі шляхціц не паехаў:
З возу ён схапіў мяшок
І аб‘езчыку ў пакоі
Свой гасьцінчык увалок…
Разьвязалі — божжа сіла!
На ўсю хату галава
