не капітулы, сяньня візыта нейкіх галяндзкіх і бэльгійскіх пралатаў ці манахаў.
Жджэм у вялікай залі, на сьценах партрэты колішніх уладыкаў і мітрапалітаў грэцка-каталіцкіх. Дзе калісь паміж імі будзе найлепшае месца Андрэю Шаптыцкаму, які настолькі вышэй за шмат каго з гэных ужо даўно адыйшоўшых людзей?!
Выходзіць апошні сьвяшчэньнік. Мая пара. Стукаю ў дзьверы і ўвайшоўшы у вялізарны габінэт, шукаю гаспадара. Налева, за сталом, над кніжкаю, кідаецца галава, нязвычайна мастацкі твор натуры, якога ня можа перадаць ніводзін разьбяр, ніводзін маляр. Колькі ў Ягонай асобе велічы, магутнасьці, розуму і адначасна дабраты, ветласьці, Мітрапаліт шмат ужо гадоў не падыймаецца на ногі, ляжыць спараліжаваны, аднак стоючы пры Ём чалавек забываецца, што гэта чалавек як усе іншыя людзі, якога нядужасьць прыкавала да ложка і крэсла.
Якая памяць, колькі жывасьці, колькі зацікаўленьня аб нашых беларускіх справах! Які шырокі пагляд на ўсе пытаньні нацыянальна-рэлігійнага жыцьця! Кажа, што жывое пераможа ўсё на сваім шляху, што ніякія запыні, адкуль яны і якія людзі іх не рабілі, усё прападзе перад праўдаю, шлях да перамогі ня лёгкі, на ём трэба ня толькі часу, працы, але ахвярнасьці, крыві і жыцьця…
Баюся даўжэй забіраць час Дастойнаму Гаспадару. Заклікае Ён, каб прыйсьці на другі дзень, меціме свабодную часіну — дык ахвотна яшчэ пагаворыць з сынам далёкага Беларускага народу…
Выходжу, за мною ўжо Сьвята — Юрская гара, а йшчэ поўныя вочы гэнага Вялікага Сына Украіны.
