— 14 —
Бо і праўда: чэлавек заняты службай, а тут вытлумачывай якомусь старцу, які такі поезд.
Аднакаж я зацекавіўся.
Віджу каля званка стаіць другі салдат; званіць прыдзецца ня скора, машына там стаіць на каждай станціі доўга.
Патходжу.
— Абьяені мне, служывенькі, калі ласка, які гэта поезд стаіць там за нашым?
— А маскаль мне на гэта:
— А вы скуль едзіце, з якой стараны?
— С пад Мінска, кажу.
— А я з Ракава:
— Ракаў я знаю, атказываю, не далёка ад нас, ладнае мястэчко. А тут сын мой жыве ў Асхабадзе, цяпер службу скончыў…
Так слова за слова разгаварыліся; я і забыўся аб тым вадзяным поездзе.
Аж тут крычаць: „званок“! Я ў вагон.
Потым я допытаўся такі, што гэто значыцца „вадзяный поезд“.
Ён ваду возіць. Край такі пустынны, што нават не на кожнай станці ёсьць вада; дык вось што дзень пасылаюць цэлы поезд, ён забірае ваду там, гдзе яна ёсьць і вязе па ўсіх чыста станціях, гдзе вады нема і раздае яе, а хто не мае права — купляе.
Божэ ж мой мілы, думаю, што ж гэта за край такі, штож гэта за жыцьцё, калі ваду, як тую гарэлку трэба справаджаць з далёку і вазіць па чыгунцэ.
Нарэшце прыехалі.
Места добрае, вялікае: ёсьць і вада і усякае дрэва, добрые дамы́, храмы́.
Спаткаў мяне Янка… Вырас, набраўся павагі; дома чэкала на мяне жонка яго з абедам; зараз же падалі на стол.
Так…
Зачаў я працаваць с сыном; ён больш на службе, а я з работнікамі. Работы шмат: плата лепшая, чым гдзе. Падабалася мне.
Але па неякім часе зачаў я нудзіцца.
У будніе дні сяк-так: устанешь рана: як напрацуешся за дзень, дык і думаеш, як бы скарэй да ложка, а прыдзе свята — ня ведаеш, куды дзець час. Спачатку хадзілі мы з Янкай па месьце, прыглядаўся я, як тут людзі жывуць; хадзілі ў госьці. У Янкі шмат знаёмых: пачцівые, добрые працавікі, лайдацтва сярод іх не было, але ўсё больш людзі
