Абудзіў ён і пачуцьцё Рэўчыка.
Сходкі, мітынгі амаль штодня зрабілі на яго ўплыў, выгартавалі рэволюцыянэра.
На плошчы натаўп.
Натаўп з адзінай марай… стварыць рэ-во-лю-цы-ю!
Гойсаюць разьезды коньніцы… стрымліваюць рэволюцыю…
— Не задушыць вам яе! — з натаўпу статны рабочы-чыгуначнік адказвае моцна, працяжна. Словы знашлі сабе водклік у натаўпе.
— Ня стрымаць рэволюцыі!
— Няхай жыве Рэспубліка!
У натаўпе пранёсься шум. Гэта пачалі супакойнаць — адчыняўся мітынг.
— Цішэй, цішэй, таварышы! — праносіцца вокліч у натаўпе.
Раптам над галовамі выстыркаецца фігура рабочага. Па твары й адзежы пазнаць можна мэталістага Рэўчыка.
— Таварышы! — кідае ў натаўп. — Сёньня сабраліся мы тут, вы, мабыць, ведаеце, чаго? Мы вас апавясьцілі. Цар выдаў маніфэст, які ад нас трымаюць у сакрэце! Нам патрэбна ведаць яго, каб надалей знаць, як змагацца. Мы патрабуем яго апавяшчэньня!
Мы катэгорычна протэстуем супроць арышту ні ў чым нявінных нашых таварышоў, якія знаходзяцца ў турме. Мы патрабуем іх вызваленьня!
