V
Губарнатар дачакаўся распараджэньня па тэлеграфе: „Манифеста — не об‘являть, арестованных — не выпускать“. Коратка ды ясна…
А натаўп стаіць, бы сьцяна.
Урачыста-жаласьліва нясуцца ў паветра словы:
|
Слезами залит мир безбрежный, |
І жаласьлівае мяняецца, мяняецца на пагрозу, суровую пагрозу:
|
Но день настанет нейзбежный, |
На балькон губарнатарскага дому вышаў адзін з чыноўнікаў.
— Нарэшце! — нехта выказаў сваю думку ўслух.
А чыноўнік:
— Господа! Все, все идите на площадь Виленского вокзала… там будет… об‘явлен… ваши требования… там… удовлетворены!.. — і зьнік.
Натаўп рынуўся ісьці. Шэрагі колён павялічваюцца. Вырасьлі ў мора людзкіх галоў.
Натое рэ-во-лю-цы-я!!!
Вунь павярнулі з плошчы на Турэмную… вунь першыя шэрагі натаўпу праходзяць ужо каля турмы.
Вакол турмы, крамя белых мураваных сьцен — жывы плот: гэта конная поліцыя сьцеражэ турму з соткамі закутых у ланцугі лю-
