VII
Вечар. Дзевятая гадзіна. Кватэра губарнатара. Званок. Лёкай адчыніў дзьверы. Ўвашоў закутаны ў дажджавы плашч высокі статны мужчына.
— Губернатор где? — запытаўся.
— У габінэце.
Мужчына вяртлява выпутаўся з плашча.
Лёкай пазнаў менскага поліцэймайстара Норава.
— Далажэце, што Нораў, — кінуў барадатаму лёкаю і сам сеў у гасьцінай.
— Войдите, — пачуўся грубы голас губарнатара.
— Я с докладом, — цокаючы шпорамі, вітаўся Нораў з Курловым.
— Казаки помогли. А революционное движение растет. Мои люди подсчитывали, толпа была — десятитысячная. Получил письмо о готовящемся на меня покушении, теперь в городе все спокойно. Что завтра будет — пока не знаю.
— Завтра?! — Стрелять! Революцию задушим… крамолу сотрем с лица Русской земли. Стрелять! Войска же в Минске хватает!
— Задушым! — вырвалася ў губарнатара, аддалося рэхам па пакоі, і патанула ў мяккай мэблі…
