БЯДА
Пачне дуць, —
Аж сьлёзы набягуць.
(Нар. прыслоўе)
I
— Мамка, мамачка! чаму таты дагэтуль у хаце няма? а? мамка? чаму? — пытаў, лежачы ў ложку, хлапчук з блакітнымі вочкамі, з сьлязінкамі на іх.
Зваць хлопчыка — Ігналя, а матка, высокая, худашчавая кабеціна, трымаючы на руках маленькае дзіцянё, ня ведала, што й адказаць. Яна раней за Ігналю разважала, перадумвала…
„Дзе Якім? Што сталася з ім? Як пашоў на фабрыку зранку, так і запрапасьціўся“.
Чула яна сёньня нейкія стрэлы, чула слова для яе мала зразумелае: ні-то — рэлюцыя, ні-то — рэволюцыя, але што-ж з таго? Жывучы ля самага Камароўскага балота, шмат чаго ведаць ня зможаш. Ды прытым няпісьменнаю была, а муж — як прыдзе да хаты, дык пра справы хатнія пагутарыць трэба; пра хлеб, які заўтра есьці будуць — дзе там весьці гутаркі пра рэволюцыю, політыку разводзіць…
— Таты, пытаеш, чаму няма? — у раздуменьні, запытаньнем на запытаньне пачала
