весьці гутарку з Ігналем. — Прыдзе, дзетачка! Тата прыдзе!.. А ты сьпі, — і, сеўшы на ложак каля Ігналі, матка пачала калыханку…
Мітусілася ў вочах Агаце, што Якім прышоў да хаты, штодзенную гутарку весьці пачаў пра запасы на зіму, пра адзеньне… Чамусьці ўспомніліся ёй тыя дзянькі, калі жыла яна ў вёсцы дзяўчынкай, з якой радасьцю яна выходзіла замуж за любімага ёю працавітага Якіма… як жыць пачыналі, як яны пераехалі ў горад на заработкі… Якім паступае на фабрыку… ну й ляціць час… мінула ўжо столькі год з тых часоў, колькі год Ігналю…
II
Змораная хатняй працай за дзень Агата ўздрамнула.
Нехта пастукаў у дзьверы.
Чулая Агата быццам і чакала гэгага часу. Рванулася з ложка, выскачыла ў сенцы.
— Хто ідзе? — запытала.
— Я… — з-за дзьвярэй пачуўся працяжны голас Якіма.
— Ты, Якім?!
— Я… — зноў пачулася і змоўкла.
Агата адчыніла дзьверы.
Адчыніўшы, угледзела седзячага на мокрым ад асеньняга дажджу ганку Якіма.
— Ну, ідзі ў хату!
Адказам на гэта было працяжнае — „Ня маю сілы“…
