ЛІПНЁВЫЯ ДНІ
∗
∗ ∗ |
Яшчэ напярэдадні насіліся па Менску чуткі:
„Бальшавікі хутка прыдуць“.
„Бальшавікі ўжо ў Барысаве“.
„Бальшавікі ідуць на Менск“.
А ў пацьверджаньне гэтых чутак, у пацьверджаньне іх праўдзівасьці жыхар бачыў, як белапольскае войска і ўстановы сьпешна выяжджалі з Менску — эвакуаваліся.
∗
∗ ∗ |
Мёртвы горад. На вуліцах ані чалавека. Усе жыхары пахаваліся па скляпох, пазапіраліся ў кватэрах, чакаюць рашучага моманту.
Калі ўжо прыдуць бальшавікі — у думках працоўнай часткі гораду.
Калі ўжо мінецца гэтае ліхалецьце, зьдзекі, калі пачуем на вуліцах гукі пролетарскага гымну — у кожнага з іх у думках.
А на вакзале апошні цягнік. Гэта ад‘яжджае „вяльможнае панства“. Лятуць у вагоны скрынкі, клумкі. Ціскаюцца „паны“, „пані“, „паненкі“.
— Кеды едзем? Ох, жэбы тылько большэвіцы нас не окрэнжылі, ой, матка боска, зьмілуйсе
