над намі, — нэрвуецца пані, стоячы на пляцформе ля вагону.
— Вы до Познані? — пытаецца пан у белым саламяным капэлюшы ў сваёй суседкі.
— Не, я до Волковыску, — адказвае.
Саламяны капэлюш зьдзіўлена выстыркае вочы…
— До Волковыску? перапытвае, а ў думках ён разважае.
— Паеду ў Познань, гэта „крыху“ далей за Ваўкавыск. Чым далей, тым лепей. А то зноў прыдзецца ў апошніх портках уцякаць ад бальшавіцкай заразы. І, успомніўшы пра бальшавікоў, ён нэрвова ўскочыў з месца, глянуў раней у вакно, а потым на сваіх падарожнікаў, уздыхнуў і націскам на кожным слове здаволена адчыкрыжыў:
— О, псякрэв, большэвіцы…
Што гэтым хацеў сказаць у тую хвіліну пан у саламяным капэлюшы нямаведама, толькі сказаўшы — сплюнуў…
Другі званок на станцыі быў заглушаны гулам, які пранёсься над горадам.
Г-г-г-гу-у-у! — пранеслася і водгульлем адгукнулася…
Гэта быў першы гарматны стрэл з бранявога бальшавіцкага цягніка, які першы сваім стрэлам знаць гораду даў, што — мы, бальшавікі, ідзём.
Цягнік, перапоўнены ўцякаючым „панствам“, крануўся з месца, не чакаючы трэцяга званка.
