Гэта старонка не была вычытаная
Народ кахаў яго за Працу і Адданасьць,
меў сыноў дванаццаць ён.
І выпіў цар Аллон
з іх кроў. Ня выпіў
проста кроў, а высмактаў яе
з здаровых цел
і моцных духам вольнасьці,
прыроды,
ў якой стары каваль іх гадаваў…
І кавалёвая прышла чарга, урэшце…
Змагаўся з тым народ,
бо ўжо пачуў, што кроў цячэ,
струменіць цёмным вірам…
Але —
на тое цар…
Крывёю каваля удоваль ён напіўся,
— як ніколі!
І агалелы труп
быў кінуты за вал, у царстве тым…
Народ,
што шанаваў таго вось каваля,
знашоў яго
і урачыста пахаваў…
А кавалёвы хвартух зрэбны,
ў крыві абмочаны,
народам быў зьняты з каваля,
і той народ
эмблемаю сваёй пакуты
яго зрабіў…
А цар, дазнаўшы гэта,
сваім паслугачом загад аддаў забраць —
