ПРУЗЫНА—ЛЕНІНКА
— Ну колькі-б на выгляд можна было даць ёй гадоў?
— Дваццаць два, ня менш!
— Хоць не на многа, але памыліліся. Ёй усяго толькі дваццаць, нядаўна дзяўчынкай была, ведаю я яе ўжо год з дзевяць. У адзінаццаць год працаваць пачала. На маіх вачох вырасла, вунь якой стала! — здаволена ўхмыляўся стары рабочы, адказваючы ў гутарцы новаму дырэктару той фабрыкі, на якой працавала Прузына — работніца, дый прытым паказальная.
У гэты час Прузына стаяла паводдаль, ля станка, падхватвала з рук катальшчыка шпулечкі абояў — бандэравала іх.
Прузына — бы машына!
Уся постаць на адным месцы, толькі рукі — шлык, шак, шлык, шак… — схваціць шпульку абояў аднэй рукой, другой схваціцца за кавалачак. паперкі, прывычна макане паперку ў клей, падставіць шпулечку абояў, абкруціць паперкай, прыцісьне, і спрытна кідае ў кіпу…
Так цэлы дзень, так кожын месяц, так амаль што дзевяць год…
„Што варты той, хто не працуе!“ — вечна на вуснах Прузыны.
