Гэта яе выраз!
— Раз працуеш, дык і ясі, бо маеш поўнае права на гэта, — адказвае яна заўжды рабочым.
Здавальняюцца!
Кахаюць Прузыну ўсе рабочыя і работніцы.
А іх шмат. Больш за сотку…
Часам песьня вясёлая прарэзвае паветра, аздабляе прыгожасьцю сваіх пераходаў верхні паверх фабрыкі.
Гэта пяе Прузына, у тахт, пад гул машын выводзіць:
|
Крокам разьмераным, |
І калі песьню гэтую пяе яна, дык першыя тры радкі пяюць, працуючы побач з ёй; усе яе таварышкі, а „Да Комуны!..“ прыпадае на яе долю пяяць.
І чысты, чысты, нібы трэль салаўя, поўны гармоніі, льлецца голас Прузыны.
Словы „Да Комуны!..“ пяе Прузына з нейкім унутраным падняцьцем усяго самага, дарагога, якое толькі ёсьць у яе, пачуцьця…
Пачынае з нізкіх нот, сэкундальна ўзвышае, цягне высокую ноту на мёсцы — …му… абрывае, нібы струны на гусьлях, свой мілагучны, мэлёдычны голас, і крыху ніжэйшай
