ка?.. — і бацькіна папружка яшчэ ямчэй рэзнула па Гэльчынай сьпіне.
— Татачка, ня бі, пашкадуй, апамятайся, што робіш, шкада табе, ці што… што раз які ў тыдзень на сход я пайду… Ленку Ганцучышку — бацька пушчае, а ты… — забіўшыся ў кут пад абразамі, праз сьлёзы, што душылі Гэльчыну глотку, прабавала супярэчыць Гэлька.
— Што? ты зноў сваё… лайдачка… я табе… — і тут бацька, схапіўшы Гэльку за рукі, з адмаху адарваў з кута, пад дзьверы шпульнуў…
— Вон з хаты… лайдачка гэткая… вон… каб твае нагі ў маёй хаце ня было… ідзі да галадранцаў тваіх… Бацькінага хлеба ўжо есьці ня хочаш… абрыдаў, відаць… Каб твае нагі тут ня было!..
II
Гэлька апынулася выкінутай з роднае хаты... за дзьвярыма.
— Дзе дзецца? Ісьці куды? — і ўспомніла яна тут, што бацька лупцаваў яе, з хаты выгнаў за тое, што папрасілася яна на сход ячэйкі схадзіць…
З заплаканымі вачыма Гэлька ў школу кінулася — на сход. Сход падыходзіў к канцу. Дзьверы адчыніла, ступіла праз парог, і… зьнянацку для ўсіх душу сваю рашчыніла з плачам:
— Бацька з хаты мяне выгнаў, на сход пра-
