кольцы кілбас ды поўбаханак пытлёванага хлеба…
Як памятка ад буфэту гэтае станцыі ў Міхасёвай кішэні апынулася пачка „Шуры-Муры“ — затое грыўня ў буфэтчыка засталася…
— Дайце, калі ласка, білеты ў Віцебск, — адважна адчыкрыжыў наш Мікола.
Білеты ў руках. Ну, вось цяпер і ў вагон пара, і абцасы хлопцавых ботаў бойка забрынчэлі па асфальтавай пляцформе.
Але тут здарылася:
Хлопцы ў вагон, а кондуктар за полы Міхасёвага кажуха.
— Вы куды, таварыш?
— Як куды? У вагон, у Віцебск, вучыцца едзем, — зьдзіўлена высалапіўшы вочы, адказваюць хлопцы, ня бачачы за сабою віны.
— Вы мужчыны?
— Мужчыны, хлапцы, ці-ж ня бачыце?!?
— Дык злазьце ўраз-жа, тут жаночы вагон, падымаючы свой уласьцівы голас, прабурчэў ахоўца законаў чыгункі.
І бяда ўся ў гэтым, што разумны касір даў ім білет у вагон № 5, а вагон № 5 — для жанчын.
Селі хлопцы ў другі вагон, доўга з іхніх вуснаў усьмешка вырывалася, а часам і рогат.
— Ты, Мікола, мужчына?
— Мужчына! А касір за бабу палічыў; мабыць, з галавы яго бабы ня зыходзяць. Што
