Дый пасьля сьмерці бацькі яна была гаспадыняй у хаце, даглядаючы трох, меншых за яе, дзяцей Якіма.
Ня бачыла Параска сьвету, вечна праца ў хаце ля печкі, пры калысцы, нянчучы малых дзяцей.
І расла яна горам апранутая, сумная, гарапашная.
І, ня гледзячы на працу і нуду ў жыцьці, нібы прыгожы васілёк, з усіх бакоў агорнуты калосьсямі збожжа на вузенькай гоні Якіма Буханца, вырасла Параска прыгожай, статнай дзяўчынай.
Румяная, белакурая, вочкі з блакітным адлівам, такая зграбненькая, бы ластаўка, вечна з песьняю на вуснах — такою была Параска ў моладасьці, будучы дзяўчынкай…
Астаўшыся без бацькоў, у такім маладым узросьце, з малымі дзяцьмі, ня ведала, што і рабіць Параска.
Пакуль у клеці было леташняе збожжа, не бедавала яна. Так прашло месяцы з чатыры, але выхаду шукаць было трэба.
І ёй на помач прышлі яе дзядзькі, сасватаўшы яе за сынка аднаго заможнага селяніна, маючага дзесяцін з дваццаць зямлі, якому патрэбна была ў хату працаўніца.
Ці спадабаўся Парасцы тады яе муж, ці не — няведама.
Аднак, праз тыдні тры вясельле адбылося, і Параска з малодшым за яе братам Янкай,
