пашла жыць на гаспадарку свайго мужа, Ігната Баханко, а гаспадарку Якіма Буханца падзялілі між сабой яго браты, дзядзькі Параскі, узяўшы пад сваю апеку да сябе двух меншых дзяцей Якіма — пяцёхгадовага Антося і трохгадовую Марысю.
Выхад быў знойдзены…
II
Дваццаць год пражыла Параска са сваім мужам Ігнатам, дваццаць год насіла яна прозьвішча — Баханко, дваццаць год працавала ў гаспадарцы.
Гэтыя дваццаць год выматалі з яе ўсе сілы, усё здароўе. З маладой, прыгожай дзяўчыны нічога не засталося, акрамя ласкавага погляду блакітных, вялікіх, запалых у ямачкі вачэй.
У першыя гады жыцьця з Ігнатам жылося ім нішто — добра. Хоць працавалі зранку да позьняга вечару.
Але падрасьлі малодшыя браты Ігната, ажаніліся, вось і прынілося дзяліць зямлю.
Падзялілі.
На Ігнатаву долю прыпала пяць дзесяцін зямлі і пуня.
І прышлося з пуні будаваць хату.
Ледзь-ледзь, але пабудавалі.
І тут ужо пачынаецца іншае жыцьцё для Параскі.
Муж яе — Ігнат — гультай, і яна адна з малымі дзеткамі вяла гаспадарку.
