астаўся; куды ні павярні — усё адна Параска.
Жыцьцё навучыла яе быць грамадзяньніцай.
«Ведала, што аднэй цяжка справіцца ў гаспадарцы — сябром камітэту ўзаемадапамогі была, а праз гэта дапамагаў ён ёй. У коопэрацыю запісалася — куды прадавала сваю тканіну і ніткі; чаго ня ведае — у сельсавет за радаю ідзе.
І ўсюды ёй дапамагалі, бо ведалі, што яна адна, прытым кабета.
III
Прышлі выбары.
У часе выбараў беднякі выдзьвінулі ў сельсавет Параску, ужо як адну з актыўных грамадзянскіх працаўніц, бо да выбараў яна была старшынёю Сялянскага Камітэту Узаемадапамогі.
Кандыдатура прашла аднагалосна.
Пасьля выбараў ідуць Ігнат з Параскай дахаты. Надзьмуў нос Ігнат.
Сёньня ён злосны.
— Параску выбралі ў сельсавет, — разважае Ігнат, — працаваць ёй у Сельсавеце, а мне, значыць, заместа Параскі ў поле прыдзецца ісьці, дурань я, ці што?
Прышлі ў хату.
Вось тут і наваліўся Ігнат на Параску.
— Выбралі, выбралі, падумаеш, ня пушчу нікуды, у хаце працаваць павінна.
