Параска перш адказвала:
— Раз выбралі, значыць і працаваць трэба! Ты-ж, Ігналька, у хаце чаму нічога ня робіш! Я і ў полі цэлы век, і дзяцей даглядаю, і тку, а ты толькі і ведаеш, што на печцы спаць ды да суседзяў хадзіць самагонку з надтайку смактаць!
Ня ўзьлюбіў праўды Ігнат.
Зьбіў на чорнае яблыка Параску.
Ды пад канец бойкі:
— Ня трэба мне такую жонку, к ліху яе, я такую вазьму, што працаваць на мяне будзе. Непатрэбна ты цяпер мне. Калі будзеш працаваць у Сельсавеце — развод павінен буду ўзяць з табой. Ідзі на ўсе чатыры бакі. Ня трэба такая!
Залілася сьлязьмі Параска, плакала доўга, выліла ў сьлязах усё сваё гора, гора прыгнечанай гультаём мужам кабеты.
Нарэшце парашыла:
— Раз развод, дык развод, усё роўна за Ігнатам абрыдла жыцьцё, хоць у магілку жыўцом лезь… аднак, што яна будзе рабіць далей, — разважала яна — па разводу? Дзе прытуліцца? Як быць з дзяцьмі? Дзе іх пакінуць?
Куды самой ісьці?..
IV
Чуць устаў раніцой Ігнат, зноў тое самае.
— Ідзем браць развод, дый толькі!
— Нічога ня зробіш! Раз развод хочаш,
