V
Вас мо‘ цікавіць, як жыве Параска цяпер?
Дык вось слухайце — з яе ўласных слоў:
— Жыву я цяпер з сынам-комсамольцам, якому ўжо семнаццаць год.
Цяжка прыходзілася пасьля разводу.
Жыла ў настаўніка нашае вёскі. Добры чалавек, прытуліў мяне.
На старасьці гадоў грамаце вучыў. За поўгода пісаць і чытаць навучылася.
На выдзеленай зямлі хату пабудавала; лесу Камітэт Узаемадапамогі даў.
Гора навучыла мяне жыць. Цяпер я на справе, ўбачыла, што толькі Савецкая ўлада апякуецца над працоўнымі, не дае ім загінуць.
Вы пытаецеся пра Ігната?
П‘яніца быў, п‘яніцай і застаўся — з дзеўкай з суседняе вёскі жыве, цяпер шкадуе, што разышоўся/
А я цяпер старшыня сельсавету, сябра Райвыканкому.
А праўду казаць — баяцца самагоншчыкі мяне, — дзе ні даведаюся, усё роўна накрыю.
З беднякамі і сераднякамі жыву душа ў душу. А іх у нас большасьць.
Стала граматнай — сьвет другі адчыніўся.
Кніжкі чытаю, у газэту пішу.
Комсамольскую ячэйку ў нас, у вёсцы, з сакратаром сельсавету організавала, з жанчынамі сходы праводжу.
