жраца. І ў дзень дзевяты той ня скончана будыніна была, бо фрэскі расьпісаць пры ўходзе ня здолелі закончыць мы…
Загад атрыман быў: нявольнікаў па выбару старэйшын у Ніла хвалі ўкінуць найхутчэй.
А нас, нявольнікаў, народу цёмнага, было ўсіх цьма… І мы, пачуўшы аб загадзе, паўсталі ў абурэньні за лёс братоў сваіх.
Народ кахаў мяне за песьні волі, прароцтва лепшых дзён, народ! ты і цяпер мяне кахаеш?! Ня здрадзіў я! Бясьсільны рэзчык я, Яэль, абраны быў правадыром паўстаньня. І разбурылі мы адзін з прытвораў багамольні, што скрашвала пагост грабніцы фараона. Народ напаў на варту фараона, і хвалі Нілу праглынулі іх, замест прызначаных ахвяр… А я, Яэль нікчэмны, з сваймі змаганцамі на ўзвышшы сярод гор пяяў аб нашай першай перамозе, да новых заклікаў народ. А фараон, дазнаўшы ўсё, начальнікам дружыны другі аддаў загад: — на ўсходзе сонца, на сьвітаньні накіраваць свае дружыны, узяць жывым правадыра Яэля. Утомлены, замораны народ наш — раб у момант гэты, нарадай парашыўшы, ішоў у горад фараона — разбурыць, мэтаю было.
Праз рэчкі брод праходзіў сьмела наш нявольніцкі народ, стрымаўшы плынь яе заставай. Дружына фараона разбурыла заставу, і нільскае вады струмень хлынуў паверх галоў атрадаў рабскіх нашых. І ўзброены каменьнямі дый кіркамі народ патоплен быў…
