А я… пасьпеў з народу жменяй ля сьцен палацу апынуцца, расьсекшы горду строму Ніла сваёю песьняй і надзеяй…
Абкружаны былі мы ўсе. Між імі й намі бойка… І палон. Крывёю пунсавелі мясьціны каменя, было дзе наша палкае змаганьне. А я…
∗
∗ ∗ |
— Цябе як зваць?
— Яэль!
— Пашто ты здрадзіў фараону і ўзьняў народ супроць яго?
— За крыўду тую, што церпім век мы ўсе!
— За крыўду?
— Так, за яе, бо праўды фараона не ўглядаем мы, — адказваў я суду, узьняўшы голаў к верху.
Прысуд абвешчан быў судом старэйшын:
— Пад гул літаўр, нявольніка Яэля, на плошчы Ліка, перад народам ўсім, бо з мэтаю паказы, аддаць ў пажыву крокодзілу, што з найсьвяцейшых першым у Эгіпце. Сьвяты наш кракадзіл-оракул пацьвердзіў гэты прысуд справядлівы, і адмяніць яго ня можа нават наш усемагутны фараон, зямлі эгіпэцкай ўладар.
∗
∗ ∗ |
І заўтра мне не сузіраць тых дзён… Не сузіраць маіх браточкаў… Не сузіраць дзяўчыны Аллы той… Народ! табе ня здрадзіў я…
Яэль.
