АКТ I.
ЗЬЯВА I.
Стасюк. Анелька.
Стасюк (сядзіць на камені і майструе дудку. Побач яго ляжыць на зямлі вяночак з польных кветак. За сцэнай удалёчку чутно хор, які пяе народную песьню).
Анелька (уходзіць і, пабачыўшы Стасюка, нясмела затрымліваецца у глыбі сцэны). Стасюк!..
Стасюк (ня чуе і далей робіць сваю работу).
Анелька (галасьней). Стасюк!
Стасюк (аглядаецца). Што? чаго?
Анелька (засароміўшыся). Нічога... я так сабе...
Стасюк (ізноў бярэцца за работу).
Анелька (пасьля паўзы). Стасюк!
Стасюк.. Чаго табе?
Анелька.. Нічога, я так... Вось сонейка заходзіць, пара ужо жывёлу с поля гнаці... А хмарачкі па небе так пекна ляглі!.. Здаецца, вось якійсь там вой на калі ляціць... (паўза). Адна с тваіх авечак у лесі заблудзілася... Я яе знайшла і да стада прыгнала...
Стасюк.. Добра... Дзякуй табе. (паўза).
Анелька.. Стасюк... я...
Стасюк.. Чаго-ж табе яшчэ? Стасюк ды Стасюк!
Анелька.. Стасюк! я... я... выбачай!.. Іду ужо, іду! (выбегае).
Хор за сцэнай памалу заціхае.
