ваць голас жалейкі, — відаць пастух; гонячы дамоў дабытак, ён іграе сабе аднастайную жалосную ноту/.
З’ЯВА 1-ая.
ПАЎЛЮК – УЛЬЛЯНА.
УЛЬЛЯНА /адышоўшыся ад жанок, сьпеваючы падходзіць да Паўлюка/. Як маешся, Паўлюк.
ПАЎЛЮК /бытцам с прасонку/. Га!..
УЛЬЛЯНА. Вочы выглядаеш на бяду сваю…
ПАЎЛЮК. На якую бяду?.. Ніякой бяды не бачу…
УЛЬЛЯНА. Мне-ж гэта ўсё роўна… але, глядзі, Паўлюк, людзкіе языкі ужо разнясьлі, што дзень у дзень сходзіцеся вы тут, што возіш яе у чоўні, ды ўсё другое, а яна заўзялася на цябе…
ПАЎЛЮК. Заўзялася?.. Калі разнясьлі, то хай сабе разносяць, на тое-ж і языкі… Німа што гукаць пустое… шкадаваць трэ ўсіх — найменшаго, кожную кузюльку… душу шкадаваць і ратаваць яе ад згубы.
УЛЬЛЯНА. Мудра, разумна кажэш. Старшы ты за мяне і больш бачыў свету, чым я… Я гэта толькі з добраго сэрца. /Паднімае вёдры, каторые перш была паставіла і моўчкі адходзіць/.
ПАЎЛЮК /гледзячы ўсьлед ёй/. Ульляна!..
