Гэта старонка не была вычытаная
Песціў свае кудлы,
Бараду даіў.
Гаварыў ён «шчыра»,
Што ні слова — «бог».
Голас граў, як ліра,
Кожны ўздых — пірог:
«Голадна ў хаціне…
Божа… ой-ой-ой…
Гнаська твой загіне,
Божанька ты мой!
Як святы ў пакуце,
Скорчаны, бы корч!» —
У суседа льюцца
Нават слёзы з воч.
Ён мяне паставіў
Між кален сваіх: —
«Гнась на вочы жвавы,
Я люблю такіх!
Хлапчука аддайце
Мне на дзесяць год.
Дам сто злотых — наце!
Гнась худы, як хорт…
