Гэта старонка не была вычытаная
У люстэрцы нібы,
Бачу я свой твар.
Што за спешка ў рыбы?
Ці ў вадзе пажар?
Вось іх шмат усюды,
Вось няма нідзе.
Чыняць дзівы, цуды
Плотачкі ў вадзе.
Ззяюць, граюць рыбкі
Ў сіняй глыбіні.
Зыбяцца, як зыбкі,
Акуні, ліні.
З вудачкай магу я
Налавіць іх шмат.
Гора мне — вартуе
Рыбак панскі кат.
Страшны ён, вусаты,
Вочы — два вуглі.
Выскачыць ён раптам
Чортам з-пад зямлі.
«Ты тут непатрэбен!» —
Кажа душагуб.
