Гэта старонка не была вычытаная
У грудзях мне цесна.
Каб-жа зноў той гуд!
Нашы ногі млелі.
Эх… Адпачываць…
Людзі, вунь, прыселі
Ды сядзяць, маўчаць.
«Каля дуба людзі
Паляць аганькі.
Нам каб не марудзіць,
Пойдзем нацянькі!»
Маці так гаворыць,
За руку вядзе.
А снягі, як горы,
Гурбы, як нідзе.
«Бачу, — кажу, — бачу!» —
І бягом туды.
Маці рада, плача:
«Вылезлі з бяды…»
Вось ён — дуб. Блізютка.
Мы цішэй пайшлі.
Зніклі дзядзі хутка,
Мы іх не знайшлі.
