Гэта старонка не была вычытаная
З дранкі дамавіну
Чалавек прынёс.
Са страхі каравай
Дранку дзёр, садраў.
«Гэй ты, кучаравы! —
Ён мяне пазваў. —
Плач-жа над труною!
Плач, кажу табе!» —
Песціць ён рукою
Валасы мае.
«Крыўды вельмі многа
Ў торбачцы тваёй.
Плач-жа, плач, убогі,
Над сваёй бядой!»
Хтосьці ссек бярозу
Ды на сакавік.
Паліліся слёзы —
Хто ім знойдзе лік?
Жаўранкі ў бязмежжы
Сінім паплылі.
Плакаў я над свежым
Бугарком зямлі.
