Гэта старонка не была вычытаная
Гаспадар мой чутка
Пад карчом драмаў.
Я устаў ціхутка,
Торбачку падняў.
Добры, як ніводны,
Катарыншчык мой,
Але злодзей, шкодны…
Вось бяда з бядой!
Ад яго ніколі
Крыўды я не меў.
Я пайшоў паволі,
Сэрцам анямеў.
Ціханька іду я
Ценем па карчах.
Птушка не пачуе
У густых кустах.
«Дай мне, бор, захову!» —
Літасці прашу.
Раптам чую словы,
Страх бярэ душу:
«Гыш, якім нягодным
Стаў хлапчук Ігнась!
