Гэта старонка не была вычытаная
Пахне мятай, зеллем.
«Тут, сынок, пастой», —
Кажа катарыншчык
Ды запалку трэ.
Глуха, ціха свішча,
Свечку ён бярэ
Аганёк пячэцца
Вострым язычком.
Скрыначку, здаецца,
Бачу пад імхом.
Чараўнік мой ручкай
Тонкаю вядзе,
Скрыначка-бліскучка
Голас падае.
Голас ледзь прыглушана
Кажа раз і два:
«Слушайте! Слушайте!
Говорит Москва!»
Музыка якая!
Песні доўгі час.
Хтосьці ўспамінае
Сваіх кроўных — нас.
|}
